ჩემი Blog Description ამ პოსტს ზუსტად შეესაბამება.
ახლა რა ხდება..
აქ ბებიაჩემის შესახებ უნდა გესაუბრობთ – ქალი ლეგენდა, ქალი მაფიოზი, ქალი სილამაზე და ქალი კროვა..
კროვას ეძახდნენ, ულამაზესი ქალი იყო და ყველას სისხლს სწოვდა..
80 წლის ისე გახდა, ერთ ადგილას მხოლოდ მაშინ ჩერდებოდა, როცა ეძინა, ეგეც იშვიათად, ძილში დროს არ ხარჯავდა.
საღამოს სახლში რომ არ ბრუნდებოდა, ვარკვევდით, რომ უკრაინაში იყო, ბულგარეთში ან სადმე სხვაგან..
ამ ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთ გაზეთს ვკითულობდი, იქ ეწერა, ბებიაჩემმა 40 კაცი ცხენით როგორ გადაიყვანა ალაზანზე თუ იორზე და ამ ხალხს მაშინდელი საბჭოეთი რომ დასცინოდა..
(მაშინ ალბათ სასაცილო იყო)
და ასეთი აქტიური ქალი 80 წლის ასაკში ლოგინად ჩავარდა.
ისევ თანამდებობის პირი იყო, ბუზს არ იფრენდა, მაგრამ 80 წლისას ერთი ძვლის ერთი ფრაგმენტი მეხუთედ რომ მოგტყდება, ადვილად აღარ შეგიხორცდება, ხომ?
ხოდა ვეღარ ადგა და მალევე დამიბარა და წერილი მომცა.
დღემდე სინდისი მქენჯნის, თუ რატომ, ბოლოს გაიგებთ 🙁
“რატომ მეჩვენება, რომ დრო ერთ ადგილზეა გაყინული? ნელა მიზოზინობს ლოდინის მტკბილი წუთები, ვის ველოდები? ალბათ სიკვდილს, რომელიც ასე ძალუმ მენატრება. მოგონებების მონისლულ სიზმრებში დამატარებენ ფიქრები. ნაღველმა უარესად დამრია ხელი, რომელიც თანდათან სულში ჩამეღვარა. ვიცი, ყველას თავისი ხვედრი ელოდება, ყოველ ჩვენგანს თავისი თავისი ბილიკი აქვს გასავლელი, რომელიც სხვებიგან აცალკევებს. ყველას თავის ჭერქვეშ სძინავს, ყოველ სულდგმულს დროულად შეურჩევია თავისი ადგილი საიდანაც უყურებს დაღამებას და გათენებას. მე კი ტირილი ავირჩიე, ტირილით ვიძინებ და ტირილით ვიღვიძებ.
დიდი მანძილი გავიარე – 80 წელი. მანძილს გალევ, მაგრამ დროს მაინც არაფერი შველის. მან მხოლოდ მე დამღალა, დამრალა ისე, რომ შორს გადაკიდებული სიხარულის დასაბრუნებლად ფიქრიც კი აღარ შემიძლიან, უძრაობა თურმე იოლად ვერ იტანს წლებსა და დღეებსაც.
სიცოცხლე კარუსელზე ტრიალია, დედამიწა მარად მოძრავი კარუსელია, ჩვენც მასთან ერთად ვტრიალებთ და არ ვიცით რომელ გარშემოვლაზე დაგვანარცხებს ძირს. მე ერთი იმათგანი ვარ, რომელიც უკვე თავბრუდახვეული, ფიქრებში გართული დამანარცხა და მიმაჯაჭვა ლოგინს. როგორ თვალსა და ხელს შუა დამიპატარავდა სიცოცხლის აზრი. გარეთა ჰაერი რომ ვისუნთქო, ესეც კი სანატრელი და სახვეწარი მაქვს.
საოცარია, მარტო კაცს აბეზარი მწერებივით რატომ ეხვევიან ათასნაირი ფიქრები, რითი გრძნობენ, რომ იქ მყუდრო საბუდარს იპოვნიან. ისღა დამრჩენია, იმით ვინუგეშო თავი, რომ სიკვდილის სამფლობელოში თვითმკვლელობით წავიდე, თორემ უფალს არ ვემეტები.
ჩემ საყვარელ ზურიკოს და მიშიკოს: თქვენ თუ მიხვდებით ჩემ მწუხარებას და გულში მაინც შეგეცოდებით, თორემ დანარჩენებს…
ციხეში გამოკეტილ პატიმრებსაც კი აქვთ განვლილის გახსენების სიკეთე, მე კი უკვე მომბეზრდა, მეზიზღება ჩემი კარგი წარსულიც კი, რომელიც ასე უზღვავად მქონდა. ახლა თვალთმაქიც გავხდი. იოსებას ვერაფერს ვეუბნები, ხანდახან ტირილის დროს შემომისწრებს ხოლმე და მიბრაზდება. არ მინდა ვაწყენინო, მივლის, მეცოდება, ჭამის შემდეგ თეფშიც კ არ მოუცურებია მაგიდაზე, ახლა ჭურჭელსაც რეცხავს, გვის ოთახს, იცვამს დასაუთოვებელ შარვლებს, მაგრამ ვერაფერს მეუბნება, გრძნობს, რომ ცეცხლში ჩავარდნილი ფოთოლივით ვცახცახებ ყოველ მის იძლებით მოძრაობაზე.
ვინც ეს პოსტი წაიკითხეთ და მანდვე, ახლოს გყავთ ბებია ან ბაბუა, ადექით, მიდით და ლოყაზე აკოცეთ. ეს მათ არასდროს დაავიწყდებათ, თქვენ კი, თუ დაგეზარებათ, ოდესმე აუცილებლად ინანებთ!