მამაკაცი ოდნავ ჭუჭყიანი კუდით… ასე ახასიათებს ჩემი საყვარელი მწერალი თავისი ახალი რომანის ერთ-ერთ გმირს, უბედურების ნიშნით დაბადებულ ალმასას, რომელიც არასდროს არავის არაფერში სჭირდებოდა. ამ ნიშნის შესახებ მისი პირველი სახელი ან წოდება, ანაც მისი მამის ან პატრონის ტიტული თუ ოცნება მიგვანიშნებს – გრაფი, ან ლორდი. ასეა თუ ისე, ფაქტია, რომ ალმასამ ვიღაცის და ვიღაცების იმედები ვერ გაამართლა და ახლა ერთ გაუბედურებულ ქალაქში ცხოვრობს, რომლის აივნებიც ლპება, კედლები იფშვნება, მისი სახლის ღობე კი გარღვეულია, რაც საშუალებას აძლევს, სადაც უნდა და როცა უნდა, წავიდეს, გაისეირნოს, გული გადააყოლოს. დეგენერატების, ანუ ნაციონალისტების შეფასებით, ისტორიულ უბნებში დახეტიალობს, ჩემი აზრით კი ჩამომპალი სახლების ეზოებს სტუმრობს. ასეა თუ ისე, ალმასა ძაღლია, ბევრისთვის ალბათ ყველაზე მოწესრიგებული, დამჯდარი და ბრძენი, ზრდილობიანი, დელიკატური, მშვიდი და გულჩათხრობილი. ჩემთვის კი, უბრალოდ, გულისრევამდე მოწასყენი და ერთფეროვანი, რომლის ჭუჭყიანი კუდიც კი ვერ იწვევს ვერავითარ ინტერესს, ალბათ ჩემი ფანტაზიაც მკვდარია და ვერ ვფიქრობ, ასეთ მოწესრიგებულ არსებას, კუდი ჭუჭყიანი რატომ უნდა ჰქონდეს. არც მისი წარსულიგამოცდილების შესახებ და არც ზემოთხსენებული საიდუმლო სეირნობების შავ-ბნელ მხარეებზე მაფიქრდება რამე საინტერესო. სინამდვილეში კი რომანი ორი ადამიანის სიყვარულზეა, რომლებიც გვარწმუნებენ, რომ დააგვიანეს. არა, ჩვენ კი არა, ერთმანეთს არწმუნებენ და საწინააღმდეგოში დარწმუნდნენ თუ არა, უცნობია. სავარაუდოდ კი. ალბათ მართამ ბილეთი აიღო და ნიკოს სხვა ქვეყანაში გაჰყვა, ხალხმა კი სინამდვილე თქვა – დაიხოცნენო. ან კი ვის ეყვარებოდა ერთი ცოფიანი ქალი, რომელიც თავისი ძაღლის გამო, მზად იყო, ისე დაეწყევლე, მესამე პირი სიცილისგან ადგილზე გახრწნილიყო. ადამიანები არ ტყუიან. ისინი იმ სიმართლეს ამბობენ, რომელიც ძალიან უნდათ, რომ ჰქონდეთ. ან ვინც უმიზნოა, ობიექტურ რეალობას აბრუნებს და ჭეშმარიტების მეორე პოლუსს გვიჩვენებს.
ასეთი არსებები არიან შუშანიკის შვილებიც. შუშანიკი იმ ქალაქის მკვიდრია, სადაც ალმასა, ნიკო და მართა ცხოვრობენ. მისი შვილები კი სულები არიან, ის არარსებული რეალობები, რომლებიც ძალიან გვინდა, ან პირიქით. ნიკო და მართაც მათი შვილები არიან. ისინი დავითის და თამარის სიყვარულის შექმნისთვის იბრძვიან და მიზნის მიღწევისთანავე უჩინარდებიან. უჩინარდებიან მათთვის და იმ გარემოსთვის, თორემ მათი ისტორია ალბათ სადღაც სხვაგან გრძელდება. ვინ იცის…
აი, ალმასა კი დარჩა. სულ ვფიქრობ, მართას ( მისი პატრონის ) გაუჩინარების შემდეგ, მისი ბედი როგორ გადაწყდებოდა და ერთი იაპონური კვლევა მახსენდება. პატარა გადახვევას გავაკეთებ, იქნებ ალმასას ბედნისწერა ამოვიკითხოთ.
მოგეხსენებათ, იაპონელების დამოკიდებულება ბრინჯის მიმართ.. რაღა ჩვენი ყბადაღებული ვაზი და რაღა მათი ბრინჯის პლანტაციები. ერთხელ, ჭკვიანმა ადამიანებმა, ანუ, რიგითმა იაპონელებმა, ბრინჯის სამი თესლი აიღეს და სამ სხვადასხვა ჭურჭელში დათესეს. სამივეს პრაქტიკულად ერთნაირ პირობებში იზრდებოდა. პრაქტიკულად იმიტომ, რომ რაღაც განსხვავება მაინც არსებობდა. ეს განსხვავება გარშემომყოფთა დამოკიდებულება იყო. პირველ მათგანთან ყოველდღიურად მიდიოდნენ და კომპლიმენტებით ამკობდნენ, გამოხატავდნენ უდიდეს ბედნიერებას მისი არსებობის გამო და არწმუნდებდნენ, რომ ამაზე დიდი სიხარული ადამიანთა მოდგმას არ გააჩნდა. მეორე ბრინჯს სხვა ბედი ეწია, მას სულ აგინებდნენ და წყევლიდნენ, მასაც და მის გამჩენსაც. ეუბნებოდნენ, რომ არავის სჭირდებოდა და მისი არსებობით მხოლოდ პრობლემები ექმნებოდა გარესამყაროს. აი, მესამეს კი ყურადღებას არავინ აქცევდა. აბა, თუ მიხვდებით, რა შედეგები მიიღეს?
პირველი მშვენივრად აიზარდა, იმაზე პროდუქტიულიც აღმოჩნდა, ვიდრე ბუნებრივ პირობებშია, ბევრიც მოისხა და ხარისხიანიც. მეორემ უხეში ყლორტები გამოისხა, გახევებული და ძლიერი. სამაგიეროდ, უნაყოფო აღმოჩნდა. აი, მესამე კი დალპა.
ალმასაც ბედიც ამიტომ მაღელვებს. უკვე მეორედ დარჩა მარტო. ისევ უმიზნოდ, უაზროდ და უფუნქციოდ.
„ალმასა, აბა, თქვი „მიაუ“ – ეუბნებოდა მართა. სწორი მიდგომის პირობებში, შეიძლება მართლაც ესწავლებინა, რომ გარღვეული ღობიდან გაძრომის შემთხვევაში, მეზობლის ეზოში მოთამაშე ველური ბავშვები არ დაეკბინა, თუმცა კატად ნამდვილად ვერ აქცევდა. ალმასა არც სამტრედიის სკოლა – პანსიონოს შემდეგ იკნავლებდა. სიყვარულს ვერავის ასწავლი, ეს ისედაც იცის. უბრალოდ, გარემო უნდა შეუქმნა, რომ გამოამჟღავნოს. და აი, აქ არის ჩემი სუბიექტური მამაძაღლობაც. მე კატები ყოველთვის მეტად მიყვარდა. ანუ, ისევ დამოკიდებულებებში დავბრუნდით. ამიტომ, ყველამ ერთად ვწეროთ ანა კორძაია-სამადაშვილის მშვიდობის ბიბლია და ვიყოთ სუბიექტურები, გადავწყვიტოთ ჩვენ რა გვინდა და რა არა! მე ანა კორძაია-სამადაშვილის “შუშანიკის შვილები” აი, აქ მინდა. ანა ჩემი შუშანიკია!
ხმის მისაცემად ამ ბმულს დააკლიკეთ.
ანა სიაში, “50 ქალი, რომელსაც უნდა იცნობდე”, მეცხრე ადგილს იკავებს : ))